Kołki sprężyste, stożkowe.

Ogólna charakterystyka połączeń kołkowych

W połączeniach kołkowych występuje element łączący zwany kołkiem. Element ten jest elementem okrągłym posiadającym dwa wymiary nominalne. Pierwszym z nich jest średnica d. Przy kołku stożkowym jest to średnica mniejszej podstawy kołka. Drgam wymiarem nominalnym w przypadku kołków jest długość ich części roboczej wraz z oboma sfazowaniami kołków.
Kołki wykonuje się przeważnie ze stali węglowej konstrukcyjnej o zawartości węgla około 0,45% – zwykłej lub wyższej. Niektóre rodzaje kołków jednakże wykonywane są z innych rodzajów stali, i tak: kołek karbowy, wykonuje się ze stali twardszej, kołek sprężysty, ze stali sprężynowej krzemowej a kołek do roznitowania, ze stali niskowęglowej stosowanej na nity.
Kołki podzielić można ze względu na cel ich zastosowania na trzy podstawowe grupy:
1) Kołki ustalające – zapewniają właściwe położenie części często rozłączanego złącza spoczynkowego;
2) Kołki łączące – unieruchamiają jeden element względem drugiego w złączu spoczynkowym;
3) Kołki kierujące – stosowane są przy połączeniach ruchomych i zapewniają odpowiedni ruch jednego elementu przy jednocześnie nieruchomym drugim elemencie połączenia.
Kształt i postać kołka, a także jego umiejscowienie w złączu zależy od celów i kształtu elementów łączonych.